ည...
အိမ္မက္ မက္ေနရာက ဖ်တ္ခနဲ လန္႔ႏိုးလာမိသည္။
ညက.. ဝိုးတဝါး။ ျပာရီမႈန္ေဝေနသည္။ အေတြးထဲတြင္ ဖြဲ႔သီထားေသာ အိမ္မက္တို႔က မပီမျပင္.. ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ဝက္ ရင္ခုန္သံထဲမွာပင္ သူမကို တမ္းတေနမိသည္။
ျပတင္းေပါက္ကို တြန္းဖြင္႔လိုက္ေသာ အခါ ညဥ္႔အေမွာင္ထဲတြင္ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္း ရနံ႔ေတြက လြမ္းေမာဖြယ္ သင္းပ်ံ႕ေနေလသည္။ ေဆာင္းညေလျပည္ထဲတြင္ သစ္ရြက္ခတ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားရဧ။္။
ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေသာအလင္းျဖင္႔ မႈန္မႈန္ရီေဝေနေသာ ႏွလံုးသားမွာ လမင္းတစ္စင္းကို တမ္းတသလိုမ်ိဳး သူမကို သတိရေနမိသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စိမ္႔ကနဲ တိုးဝင္လာေသာ ေလႏုေအးထဲ ဆိတ္ဖလူး ပန္းနံ႔ေတြ တစိမ္႔စိမ္႔ တေဝေဝ႔ ေမ်ာလြင္႔ေနသလိုလို....။
သူမကို သတိရတမ္းတတဲ႔ စိတ္နဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ႏွလံုးသားမွာ အထီးက်န္ဆန္မႈကို ႏြမ္းလ်စြာ ခံစားမိလိုက္ရသည္။
"စာနာနားလည္ႏိုင္မႈ".....။
ဟင္႔အင္း..... မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဟာ ကိုယ္႔ေဝဒနာ ကိုယ္ဘာသာ ကို ခံစားရတာပါပဲ။ ကိုယ္ခံစားရတဲ႔ ေဝဒနာကို ကိုယ္ေလာက္ ဘယ္သူက နာက်င္တတ္မွာ မိုလို႔လဲ....။
သူမ ကေရာ.....ခ်စ္ရတဲ႔ သူမကေရာ ???????
......
....ညီမေလး......
တုန္ရီေမာလိႈက္ စြာေအာ္ေခၚ မိလိုက္သည္.။
......
ရုတ္တရက္ လန္႔ႏိုးလာမိသည္။ နာရီကို ၾကည္႔မိေတာ႔ ၁ နာရီ ၃၆။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေသာ ျပာလဲ႔လဲ႔ အလင္းမွတစ္ပါး အရာအားလံုးတိတ္တဆိတ္ႏွင္႔.....။
အျပင္မွာ ကႏၱာရ ကိုျဖတ္၍တိုက္လာေသာ သဲပြင္႔ရွရွပါေသာ ေလေျပၾကမ္းက မွန္တံခါးကို လာပြတ္တိုက္သြားသည္။ စိတ္အစံုတို႔က လက္ရွိဘဝ ကိုခ်က္ခ်င္းမေရာက္ခ်င္ေသး။ အလြမ္းေငြ႔တို႔ မစင္ တစင္ ႏွင္႔ ဝန္းက်င္ႏွင္႔ သဟဇာတ မျဖစ္မိ။
သတိရတမ္းတေသာစိတ္ႏွင္႔ အိပ္ယာေဘးရွိ ကြန္ျပဴတာေလးကို အသာဆြဲယူမိလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနပါျပီ။
အိမ္မက္ မက္ေနရာက ဖ်တ္ခနဲ လန္႔ႏိုးလာမိသည္။
ညက.. ဝိုးတဝါး။ ျပာရီမႈန္ေဝေနသည္။ အေတြးထဲတြင္ ဖြဲ႔သီထားေသာ အိမ္မက္တို႔က မပီမျပင္.. ႏိုးတစ္ဝက္ အိပ္တစ္ဝက္ ရင္ခုန္သံထဲမွာပင္ သူမကို တမ္းတေနမိသည္။
ျပတင္းေပါက္ကို တြန္းဖြင္႔လိုက္ေသာ အခါ ညဥ္႔အေမွာင္ထဲတြင္ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္း ရနံ႔ေတြက လြမ္းေမာဖြယ္ သင္းပ်ံ႕ေနေလသည္။ ေဆာင္းညေလျပည္ထဲတြင္ သစ္ရြက္ခတ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားရဧ။္။
ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေသာအလင္းျဖင္႔ မႈန္မႈန္ရီေဝေနေသာ ႏွလံုးသားမွာ လမင္းတစ္စင္းကို တမ္းတသလိုမ်ိဳး သူမကို သတိရေနမိသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စိမ္႔ကနဲ တိုးဝင္လာေသာ ေလႏုေအးထဲ ဆိတ္ဖလူး ပန္းနံ႔ေတြ တစိမ္႔စိမ္႔ တေဝေဝ႔ ေမ်ာလြင္႔ေနသလိုလို....။
သူမကို သတိရတမ္းတတဲ႔ စိတ္နဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ႏွလံုးသားမွာ အထီးက်န္ဆန္မႈကို ႏြမ္းလ်စြာ ခံစားမိလိုက္ရသည္။
"စာနာနားလည္ႏိုင္မႈ".....။
ဟင္႔အင္း..... မဟုတ္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီဟာ ကိုယ္႔ေဝဒနာ ကိုယ္ဘာသာ ကို ခံစားရတာပါပဲ။ ကိုယ္ခံစားရတဲ႔ ေဝဒနာကို ကိုယ္ေလာက္ ဘယ္သူက နာက်င္တတ္မွာ မိုလို႔လဲ....။
သူမ ကေရာ.....ခ်စ္ရတဲ႔ သူမကေရာ ???????
......
....ညီမေလး......
တုန္ရီေမာလိႈက္ စြာေအာ္ေခၚ မိလိုက္သည္.။
......
ရုတ္တရက္ လန္႔ႏိုးလာမိသည္။ နာရီကို ၾကည္႔မိေတာ႔ ၁ နာရီ ၃၆။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ ေဖ်ာ႔ေတာ႔ေသာ ျပာလဲ႔လဲ႔ အလင္းမွတစ္ပါး အရာအားလံုးတိတ္တဆိတ္ႏွင္႔.....။
အျပင္မွာ ကႏၱာရ ကိုျဖတ္၍တိုက္လာေသာ သဲပြင္႔ရွရွပါေသာ ေလေျပၾကမ္းက မွန္တံခါးကို လာပြတ္တိုက္သြားသည္။ စိတ္အစံုတို႔က လက္ရွိဘဝ ကိုခ်က္ခ်င္းမေရာက္ခ်င္ေသး။ အလြမ္းေငြ႔တို႔ မစင္ တစင္ ႏွင္႔ ဝန္းက်င္ႏွင္႔ သဟဇာတ မျဖစ္မိ။
သတိရတမ္းတေသာစိတ္ႏွင္႔ အိပ္ယာေဘးရွိ ကြန္ျပဴတာေလးကို အသာဆြဲယူမိလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္ေနပါျပီ။
ေရးသားသူ-ၾကယ္ေသာၾကာ
5 comments:
က်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ အိမ္လြမ္းနာကို ေဖာ္သြားနိင္တယ္
စာေရးေကာင္းတယ္ဗ်ာ..ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အိမ္ကိုလြမ္းတယ္..
....ခင္မင္ေသာအားျဖင့္...
တေရးႏုိးထေရးတဲ့ပုိ႕စ္လား......
:)
Home sweet home တဲ့။ သိပ္မွန္တဲ့စကားေနာ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္ေလာက္ မေကာင္းဘူး။
တစ္ေရးႏိုးေသာ္ အၾကံေပၚ
ေပၚသည္႔ အၾကံ ဘေလာ႔ဂ္ေရးရန္...
ဟဟား ညက္တယ္ကြာ အေရးအသား။
Good!!!!!
သူမ်ားေတြ ေျပာလို ့ လိုက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ တကယ္ စာေရးေကာင္းပါတယ္။
ဟားဟ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားျပီ
အရမ္းဆႏၵျပင္းျပေနလို႔ ရေသ႔စိတ္ေျဖ ဘေလာဂ္႔ေလးေရးတာပါ မေရးတတ္ေရးတတ္ေပါ႔
က်ေနာ္ Postေတြကိုၾကည္႔ျပီး ကိုယ္ဘာသာ အားငယ္ေနတာ တစ္ကယ္ပါ
ေက်းဇူး...
Post a Comment